K.K. Baczyński

Wieczory

Nie wystarczy nas na to milczenie

i płacz za umarłym czasem.

Rosną na ścianie, w ogień schodzą cienie.

Obce przeszły, zostały nasze.

Jak zwierzęta łaskawe u ognia mrucząc

otulą nas w futro, nim je wchłonie

noc wargami spalona i sen,

nim ich nie zdejmą nagie dłonie.

I zamyślenie tylko jest, a łez

nie będzie, nim się nie odnowi

w ruinach kwiat, a w ciele człowiek

i pod stopami śniegu chrzęst.

III 42 r.

Rorate coeli

Spuście rosę, niebiosa, duchy nieobjęte,
i sztaby blasku białe, zwiastujące pieśni,
żeby, co żyje - życiem nie było przeklęte
i stało się jak światło w ciele - nie cielesne.

Spuśćcie rosę, niebiosa, fale mórz złotawe
i szczerość oczu, która jak zwierzęca - czysta,
a jeśli dzień - niech rośnie jak kolumny trawa,
a jeśli noc - niech będzie już noc wiekuista.

Spuśćcie rosę, niebiosa, rozróżnienie czynów,
i krople takie jasne, by koroną było
to, co jest nazywane za potęgę - miłość
i przez niedopełnianie pozostaje winą.

Spuśćcie rosę, niebiosa, fale mórz złotawe
na głowy pochylone, by to, co jest mądrość,
nie odchylało na dół jak po płatku płatek
ludzi do głuchych studni i pożogi lądów.

Spuśćcie rosę, niebiosa, aby elementy,
które są ku świętości, uczyniły świętym
i podsycane duchów płomieniem, powstały
jak łodygi wzrastania i owoce chwały,
a opadając liśćmi zwycięstwa jak złoto,
lot uczyniły dla nas albo nas dla lotu.

Wielkanoc 42 r.

Do Basi - Z wiatrem

Jesienie rok za rokiem idą,

gwiazdy jak deszcze szyby tną.

Zielone łanie na polanie,

u okien huczy serca bąk.

Nie płacz, kochana, lat złowrogich,

spod twoich rzęs zielony liść,

ptaki i drzewa trysną, drogi,

po których dalej trzeba iść.

Liście opadły. Wrócą liście

i modlitewne łuki gór,

przeminą ludzie w nienawiści,

zostanie trzepot ptasich piór.

Knieje się pienią - tylko pomyśl -

w powietrza falującym tchu

niedźwiedzi pomruk zaczajony,

niebieski jezior duch.

Nie płacz, kochana. Śpij w cierpieniu,

na dłoni mojej drżący ptak,

rzekom i mnie, i wiosen cieniom,

i miłowaniu lat.

Przeminie łoskot burz gwiaździstych,

nie stanie ludzkich burz.

Nam, śpiewającym pieśni czyste,

serce rozetnie czas jak nóż,

Bo już kolebią aniołowie

imię - jak złote imię gwiazd,

próchnieje pod stopami czas,

zostaje wieniec chmur na głowie.

Bo już kolebią aniołowie

na niewidzialnych dłoni śnie

proste jak sosna, czyste dnie

rosnące w ptasim słowie.

29 IX 1942

"księżyc hak
gwoździe gwiazd
przytrzymują niebo
co na głowę chce mi spaść"

[hey, faza delta]