Coraz mocniej jestem pewna, że nic nie wymaże dobrych chwil, "dotknięć nieba", żadna zła chwila, która przyjdzie potem. To się nie neutralizuje nawzajem, dobre i złe chwile nie są jak plusy i minusy, które sumują się do zera.
Nie chciałabym cofnąć czasu, choć chciałabym mieć tu i teraz to, co było kiedyś. Zamknąć oczy i przywołać moje małe cuda. Ale one już są we mnie, nawet jeśli minął ich czas, żeby zrobić miejsce temu, co przede mną.
Chcę je tylko ocalić od zapomnienia, tak jak wszystkie gwiazdy, które jeszcze spadną w nasze dłonie. I chciałabym wiedzieć, że moje małe szczęścia ogrzewają jeszcze kogoś w trudnych chwilach...
Nie chciałabym cofnąć czasu, choć chciałabym mieć tu i teraz to, co było kiedyś. Zamknąć oczy i przywołać moje małe cuda. Ale one już są we mnie, nawet jeśli minął ich czas, żeby zrobić miejsce temu, co przede mną.
Chcę je tylko ocalić od zapomnienia, tak jak wszystkie gwiazdy, które jeszcze spadną w nasze dłonie. I chciałabym wiedzieć, że moje małe szczęścia ogrzewają jeszcze kogoś w trudnych chwilach...
...a ja z kazda chwilą pzrekonuje się, że wszystko, co kiedys bylo wazne jest tak irracjonalne jak bajki opowiadane dzieciom na dobranoc. Dobrze jest wierzyc, ze spotka nas jeszcze mnostwo piekna, czasem nawet wiem, tak poprostu rozumowo wiem, ze jeszcze tyle przede mna, ale potem mysle sobie... ze moze nie wszyscy sa przeznaczeni do szczescia? moze w swiecie musi istniec rownowaga, jesli jedni sie ciesza, to musza byc tez tacy, ktorzy poprostu placza? moze nie wszyscy jestesmy predestynowani do szczescia? moze ten przelotny blask byl tylko iluzja, zludzeniem? ...
OdpowiedzUsuń...a czy to ma znaczenie, czy coś jest racjonalne, czy irracjonalne? Czy było iluzją czy czymś rzeczywistym? Wydarzyło się, przyniosło z sobą to coś, potem przeminęło - ale zaistniało. Czyli - jest możliwe...
OdpowiedzUsuń:*
nie satysfakcjonuje mnie iluzja. szukam rzeczywistości... :)
OdpowiedzUsuńWydaje mi się, że czasem to, co nazywamy "iluzją" jest częścią jak najprawdziwszego świata...
OdpowiedzUsuńMnie nie satysfakcjonuje samooszukiwanie się, życie w ułudzie - ale ułuda to dla mnie nie to samo, co "iluzja".
No bo jak stwierdzisz, co jest "rzeczywiste"? Jakie kryterium trzeba spełnić, żeby być rzeczywistym?
Wydaje mi się, że rzeczywistość jest przeciwieństwoem iluzji... Ktoś, kto poddaje się luzji tworzy sobie własny świat, żyje pod kloszem,plącze się w swoich wyobrażeniach, a kiedy dojdzie do rozbicia kloszu... Nagle nie wie, jak żyć. Być może nie wiem, czym jest iluzja, a czym jest rzeczywistość, ale ostatni czas nauczył mnie jak bardzo muszę żyć "tu" i "teraz". Przecież nie mogę żyć "teraz" będąc gdzie indziej ani "tu" w innym czasie. Rzeczywistość to doświadczanie, dotykanie, smakowanie, poznawanie, iluzja chyba tego nie daje. Wolę rzeczywistość, nawet przykrą i przesiąkniętą tęsknotą niż iluzję nie dającą satysfakcji... :) Inna kwestia, jeżeli ktoś czuje się dobrze w swoim iluzjonistycznym świecie. Takim trochę świecie idoli tworzonych na własne potrzeby, gdzie wszystko może być piękne, łatwe i proste. Nie twierdzę oczywiście, że taką iluzję masz na myśli :) ale czy nie wspanialej jest przeżywać i cieszyć się rzeczywistym czasem z innymi niż samemu trwać w swojej małej iluzji?
OdpowiedzUsuńcmokam, z nad filozofii i psychologii miłości. Bleee :P
Zgadzam się moja Murzyńska Szamanko :)
OdpowiedzUsuńI myślę tak: piszesz "Przecież nie mogę żyć "teraz" będąc gdzie indziej ani "tu" w innym czasie. Rzeczywistość to doświadczanie, dotykanie, smakowanie, poznawanie, iluzja chyba tego nie daje." Więc nie trzeba kwestionować czegoś, czego kiedyś doświadczyłaś, dotknęłaś, posmakowałaś, poznałaś - tylko dlatego, że to było wtedy, a nie teraz... Bo na tamten czas to było "teraz" - więc było rzeczywiste... :) Nie mylę się, prawda? ^^ ;*
No niby tak, ale wracając do mojego pierwszego komentarza-miałam na myśli to, że jeśli coś kiedyś było wazne, niekoniecznie musiało być rzeczywistością, tylko właśnie tą iluzją nie dającą satysfakcji. Nie wszytskiego można dotknąć, niestety :) i właśnie dlatego zastanawia mnie, czy nie jet to iluzja, życie w świecie pozorów. Może prawda jest na wyciągnięcie ręki, a my szukamy jej tam, gdzie nie trzeba?
OdpowiedzUsuńMożliwe, bardzo. Bo bez sensu szukać prawdy w przeszłości. Ale wtedy - dawało satysfakcję, i było bliskie, więc skąd wniosek, że było iluzją?
OdpowiedzUsuń